Rozdział 39 - Przemyślenia

          Hermiona, która była już obudzona od jakiegoś czasu, teraz, leżała na boku czekając tylko aż Desiree wyjdzie z dormitorium. Nie mogła nic na to poradzić - miała wielki żal do przyjaciółki, że nic jej nie powiedziała o pomyśle bliźniaków. Była zdruzgotana tym, że jak zwykle dowiadywała się czegoś ostatnia. Dlaczego wszyscy bali powiedzieć jej prawdy? Zawsze musiała ją z kogoś wyciskać. Była wściekła na swoich przyjaciół. Na Freda, a przede wszystkim dla siebie. Jak mogła być tak ślepa i nie zauważyć, że jej chłopak się z nią dusi? Może nie konkretnie z nią, a w Hogwarcie, ale Hermiona tak to odebrała. To był cios poniżej pasa. Fred próbował z nią rozmawiać, przepraszał. Szatynka chciała mu wybaczyć i pozwolić, aby opuścił szkołę. Ale coś jej na to nie pozwalało. Wiedziała, że w chwili kiedy Fred opuści to miejsce już nigdy nie będzie z nią. Nigdy. Czego zresztą Hermiona się spodziewała? Sama nie wiedziała. Że uziemi największego dowcipnisia Hogwartu? Zabawne.

Ta brutalna prawda tak nią wstrząsnęła, że mimo woli z jej oczu zaczęły spływać łzy. Kiedy usłyszała dźwięk zamykania drzwi wyskoczyła z kołdry i pobiegła do łazienki. Odkręciła kran i zimną wodą zaczęła płukać twarz. Nie chciała, aby ktoś wiedział, że płakała. Miała dość tych wszystkich ukradkowych spojrzeń, którymi codziennie wszyscy ją częstowali. Ale nie mogła się temu dziwić - w końcu zerwała z Fredem Weasleyem, jednym z najprzystojniejszym i najzabawniejszym chłopakiem w Gryffindorze. Takie wydarzenie nie mogło obejść się bez echa w Hogwarcie. Nie z tymi wszystkimi plotkarami ze wszystkich domów, które zbierały się co tydzień w piątki o dziesiątej w jednej ze starych klas i obgadywały wszystkich po kolei. 

Po kilku minutach, kiedy palce Hermionie zesztywniały z zimna, dziewczyna zakręciła kurek. Zarzuciła na siebie szlafrok i drżącymi rękoma umyła zęby. Myśli lawirowały w jej głowie bombardując ją na wskroś. Starała się nie myśleć o tym wszystkim co się działo w jej życiu, ale im bardziej próbowała, tym bardziej o tym myślała. Zrezygnowana ubrała się i zaczęła powtarzać po kolei zaklęcia jakie tylko przyszły jej do głowy. Od razu pomogło. 

Nauka była dla Hermiony wszystkim - odskocznią od rzeczywistości, czymś co ją odprężało.

Kiedy gryfonka była już gotowa włożyła na ramię torbę zapchaną książkami i zeszła na dół. Skierowała się od razu do sali, w której mieli mieć lekcje. Od kiedy pokłóciła się z Fredem przestała chodzić na śniadania. Nie mogła na niego patrzeć. 

Do klasy dotarła chwilę po dzwonku. Było to jej pierwsze spóźnienie od bardzo dawna. Jednak szatynka się tym nie przejęła. Weszła do pomieszczenia, powiedziała Agarenowi suche dzień dobry i usiadła na samym końcu. Z chwilą kiedy Bllaqua powiedział jej o Czarnej Róże, a także o jego przyjaźni z Nim jej szacunek do profesora zupełnie wyparował. A wszystko przez to, że tyle zwlekał z ujawnieniem prawdy. 

Profesor Zaklęć nic jednak nie powiedział na nowe zachowanie Hermiony. Westchnął tylko i zaczął pisać różdżką temat na tablicy. 

W trakcie lekcji gryfonka siedział cicho jak grób. Co było do niej nie podobne. Znów oblepiały ją spojrzenia kolegów z roku. Agaren wywoływał ją czasami do odpowiedzi, ale Granger nie odzywała się ani słowem. Wiedziała doskonale, że zachowuje się jak idiotka, ale to był jej taki cichy bunt. Chciała dać również profesorowi do zrozumienia, że może iż zgodziła się wykonać zadanie, to jednak nie znaczy to, że nadal będzie mu się kłaniała. Nie, na to jej gryfońska duma nie pozwalała. 

Po skończonej lekcji Bllaqua zawołał ją, aby została i chwilę z nim porozmawiała. Udała, że tego nie słyszy i jak najszybciej wyszła z klasy. 

Na kolejnych trzech lekcjach oczywiście powróciła stara, dobra Hermiona. Szatynka zgłaszała się tak jak dawniej z zapałem odpowiadając na pytania i zdobywając punkty dla swojego domu. 

Kiedy lekcje się skończyły, gryfonka poszła do kuchni. Postanowiła odpuścić sobie obiad w Wielkiej Sali, ale z zamiarem zjedzenia go u skrzatów. Od kilku dni często do nich przychodziła i można by powiedzieć, że stała się ich stałą klientką. Z większością skrzatów była już po imieniu i nawet udało jej się je namówić, aby nie zwracały się do niej panienko tylko po imieniu. 

Zjadła obiad - kurczaka - ze smakiem. To było to co w Hogwarcie było najlepsze: przepyszne dania, za którymi wprost przepadała. Można było zjeść wszystko o czym się tylko zamarzyło. 

W pełni najedzona dziewczyna skierowała się wreszcie do biblioteki. Kiedy dotarła do biurka pani Pince, odetchnęła z ulgą. Książki, które ze sobą przyniosła ważyły chyba z tonę. To cud, że jej torba w ogóle nie pękła. Hermiona uśmiechnęła się jeszcze do czarownicy i zwróciła się w stronę wyjścia. 

W przejściu zderzyła się głową z Fredem. Pomasowała ręką obolałe miejsce i ruszyła przed siebie. Gryfon w jednej chwili zrezygnował z oddania książki i ruszył zaraz za szatynką. 

- Hermiono, poczekaj! Nie możesz wiecznie mnie unikać - wrzasnął Fred. Podbiegł do gryfonki i złapał ją mocno za przegub. Dziewczyna warknęła ze wściekłości. 

- Puść mnie! - odkrzyknęła w odpowiedzi walecznie Hermiona. Próbowała się wyszarpać z uścisku rudzielca, ale na nic się to zdało. Był od niej o wiele silniejszy. 

- Miona!  Daj spokój! Nie możemy normalnie porozmawiać? Proszę - mówił Weasley patrząc na nią twardo. Granger przestała się szarpać i spojrzała na chłopaka. Po jej policzkach spływały słone łzy. 

- Chciałabym Fred, ale nie potrafię! Wiesz jak ja się czuje? Odejście z hukiem planowałeś z George'em już od dawna. Mogłeś mi o tym śmiało powiedzieć. Zamiast tego wolałeś unikać tematu. Miałeś zamiar w ogóle mi powiedzieć? Czy myślałeś, że sprawia się jakoś sama rozwiąże? Nie chcę, nie mogę z tobą normalnie rozmawiać bo wiem, że kiedy ty odlecisz stąd na miotle, to ja, zostanę tutaj sama. Rozumiesz? Ty będziesz prowadził Magiczne Dowcipy Weasleyów i zapomnisz o mnie. Zostanę tu bez ciebie!

- Hermiono... - wyrwał się nagle rudzielec, ale szatynka mu przerwała.

- Nie, Fred. Proszę nie mów już nic. Kocham cię, rozumiesz? Ale myślę, że tak będzie lepiej. Muszę się przyzwyczaić, że ze kilka miesięcy i tak byłabym tutaj samotna, bez ciebie. Wolę przecierpieć to teraz - wyszeptała gryfonka ze łzami w oczach. Rudowłosy patrzył na nią bardzo uważnie. Oczywiście wszystko co powiedziała szatynka było prawdą. I on doskonale o tym wiedział. Powoli bezwładnie wypuścił z rąk przegub dziewczyny. A potem pocałował ją szybko. 

- Wiem, Hermiono. Wiem - powiedział i kiwając smutno głową odwrócił się i pobiegł przed siebie. Szatynka cała zapłakana dotknęła ust. Czuła smak tego łzawego pocałunku. Straciła łzy i z lekkim uśmiechem ruszyła w stronę Wieży Gryffindoru. 

- Miona myślisz, że dobrze robisz? - zapytał damski głos. Hermiona odwróciła się zaskoczona. Corinne z zatroskaną miną przyglądała się przyjaciółce. Gryfonka nie odpowiedziała nic. Tylko rzuciła się jej w ramiona i rozpłakała się. Puchonka przytuliła dziewczynę i zaczęła ją głaskać. Nie mówiła jej, że wszystko będzie dobrze. Po prostu była z nią. Tego właśnie jej było trzeba. 

* * * 

Charles Culmington siedział obok Angeliny i przypatrywał się jej z surowym wzrokiem. Dziewczyna przewróciła oczami i otworzyła księgę z magicznymi ziołami. Próbowała się skupić na danym tekście, ale nic z niego nie rozumiała. Mruczała pod nosem zirytowana. Wreszcie nie wytrzymała i zatrzasnęła książkę z głuchym łoskotem. Wszyscy zebrani w bibliotece jak na komendę spojrzeli na nich. Charlie uśmiechnął się przepraszająco, ale Angie miała to w nosie. Bez słowa wyszła na korytarz. Culmington podążył zaraz za nią. Złapał ją za rękę i spojrzał na nią z troską.
- Angelina... - zaczął, ale nie zdążył dokończyć.
- Zostaw mnie, Charles. Zostaw! Czego tak mnie się czepiasz? Po co ratowałeś mnie na Wieży Astronomicznej? Zajmij się sobą i daj mi święty spokój! - wrzasnęła wściekła czując jak po jej policzkach zaczynają spływać łzy.
- Angie! Nie zostawię cię. Nigdy, rozumiesz? Kocham cię do jasnej cholery i zależy mi na tobie. Czy to tak trudno zrozumieć?! - warknął, a potem zaskakując tym nawet samego siebie pocałował ją długo i namiętnie. 

* * *

Evelyn odgarnęła niebieską grzywkę, która właziła jej do oczu. Obserwowała właśnie z daleka Ginny i Harry'ego, którzy stali w kącie i rozmawiali o czymś przyciszonymi głosami. Panna Darcy choć nie chciała przyjąć tego do wiadomości to była jednak cholernie z tego powodu zazdrosna. Zaczęła tupać zniecierpliwiona nogą. Ile mogą ze sobą rozmawiać, pomyślała z goryczą. Kiedy pół godziny później minęła ją Weasleyówna i posłała jej szeroki uśmiech, Evelyn o mało się nie zakrztusiła. Machnęła ręką w jej stronę i mrugnęła oczami, a potem podeszła do Pottera szybkim krokiem.
- O czym rozmawialiście? - zapytała Eve patrząc Harry'emu w oczy. Błyszczały w ten charakterystyczny sposób. Jakby... Odczuwał ulgę?
- A od kiedy cię to interesuje? - odparł pytaniem na pytanie Gryfon i skierował się w stronę Wieży. Darcy wbiła w niego zaskoczone spojrzenie.
- Ale...
- Evelyn daj mi spokój. Sama tego chciałaś więc proszę. Wiesz... Nasz związek nie ma sensu i ty dobrze o tym wiesz. Tylko nie rozumiem dlaczego mnie odtrącasz, a potem robisz jakieś chore sceny zazdrości. Zastanów się nad tym - powiedział lodowato i odszedł zostawiając ją samą na korytarzu.
Darcy poczuła na policzkach łzy, ale ich nie otarła. Dobrze jej tak, sama tego chciała!

________________________________________

Co do błędów jest ich z pewnością sporo, ale rozdział poprawię dopiero w następnym tygodniu ze względu na to, że nie będę miała przez najbliższy czas internetu. Ja biedna, co ja teraz zrobię :c Rozdział nie jest najlepszy, ale to nic. I tak mi się podoba. Aha, nowa notka dopiero za jakieś dwa tygodnie. Wybaczcie :/ 

Pozdrawiam!