Rozdział 23 - Krzyk

          Hermiona szła przez las poślizgując się od czasu do czasu na lodzie. Z pewnością nie była to najlepsza pora roku na odwiedzanie Zakazanego Lasu. Trzymając różdżkę przed sobą tak, aby oświetlała jej drogę. Szła z szybko bijącym sercem. Bała się tego co może zobaczyć, gdy dojdzie do miejsca skąd wydobywał się krzyk. Idąc tak zupełnie straciła poczucie czasu. Może się przesłyszała? Jeśli nikt nie krzyczał to ja bez sensu błąkam się po tym lesie, myślała gorączkowo. I wtedy znów usłyszała krzyk. Słabszy, cichszy niż tamten, ale pełen nadziei. Hermiona natychmiast zawróciła i zgasiła różdżkę na na wszelki wypadek. Potykając się doszła do grubego dębu. Kucnęła przy nim i schowała się w krzakach tak, aby nikt jej nie zobaczył. Kilka metrów dalej stał zamaskowany mężczyzna. Śmierciożerca, uświadomiła sobie szatynka i zakryła usta dłonią, aby nie krzyknąć. Alicja leżała na ziemi trzęsąc się z zimna. Jej ciało było całe poranione. Brązowe, gęste włosy, które były jej dumną teraz leżały pozlepiane i brudne. Hermiona z przerażeniem dostrzegła, że ich garść została wyrwana.
- Jesteś tępą i głupią idiotką, Alicjo. Miałaś się dowiedzieć od Weasleya czy w Zakonie Feniksa jest nie jaki Vlade. Ale nie, ty zamiast tego robiłaś wszystko żeby ten cały Wedlock był zazdrosny. Tak samo z Granger. Wiesz... zawsze byłaś głupia. Zupełnie jak twoja matka. Ona nie chciała razem ze mną służyć Czarnemu Panu więc ją zabiłem. Tak samo będzie z tobą Alicjo. Zginiesz pod nosem Dumbledore'a. Ale najpierw trochę pocierpisz - powiedział okropnym głosem. Zdjął maskę, a szatynka zobaczyła jego oczy. Płonęły żywym ogniem. Widać w nich było okrucieństwo, ani krzty litości. Podniósł różdżkę i wypowiedział jakieś zaklęcie. Alicja zawyła z bólu. Złapała się za głowę, a z jej oczu popłynęły łzy. Hermiona przegryzła wargę tak, że zaczęła krwawić. Nie mieściło jej się w głowie jak można być tak okrutnym, tak bezlitosnym. I to w stosunku dla własnej córki. Szatynka nie mogła znieść dłużej tego widoku. Wymamrotała pierwsze lepsze zaklęcie jakie przyszło jej do głowy. Mężczyzna zawisł w powietrzu z wyrazem zdziwienia na twarzy. Kolejne zaklęciem sprawiła, że niewidzialne więzy oplotły go. Hermiona wyskoczyła z krzaków i potykając się podbiegła do Alicji. Łzy leciały jej z oczu na widok Spinnet. Nie ważne, że były wrogami, nikt absolutnie nikt nie zasługiwał na takie traktowanie. Nawet Alicja. Miona podniosła ją do pionu i przytuliła. Zdjęła swoją  kurtkę, czapkę, szalik i dała je Alicji. Sana nie czuła zimna. Wtedy też gryfonka przypomniała sobie o różdżce śmierciożercy. Za jej pomocą - szatynka do tej pory nie wie jak to zrobił - uwolnił się z więzów i spadł na ziemię. Hermiona zastygła w przerażeniu.

- Alicjo, uciekaj jak najszybciej. Wróć do zamku i powiedz, że śmierciożerca jest w lesie. Nie martw się o mnie, spróbuję go zatrzymać. Leć! - szepnęła jej do ucha szatynka. Dziewczyna ze łzami w oczach rzuciła się do biegu. Hermiona widziała jak wykrzywia się z bólu. Rany, które zadał jej ojciec były poważne i Hermiona modliła się w duchu, aby nie zemdlała po drodze. Gdy Alicja zniknęła z zasięgu wzroku popatrzyła się na Marcusa. Jego twarz wykrzywiała wściekłość.

- Zginiesz szlamo! - ryknął i złapał ją za włosy. W drugiej ręce trzymał różdżkę. Machnął nią, a Hermiona zawyła z bólu. Łzy lały się strumieniami po jej twarzy. Czuła się jakby wbijano tysiące noży w jej drobne ciało. Czuła, że to koniec. Miała nadzieję, że Alicjii nic się nie stanie. W ostatniej chwili przywołała sobie wspomnienie Freda. Jego ciepłego uśmiechu i radosnej twarzy. A potem... A potem była już tylko ciemność.

* * *

Fred wracał do zamku zamyślony. Bitwa na śnieżki nie wyglądała tak jak planował to z Georgem. Wszyscy mieli się świetnie bawić. Miał pogodzić się z Alicją i poważnie z nią porozmawiać. Szczerze mówiąc nie czuł do niej tego czegoś. Była dla niego bardziej jak siostra, przyjaciółka. I wiedział, że ona czuje to samo. Sam nie wiedział dlaczego razem się związali. Od pierwszej klasy znali się, a ich relacje nie były jakieś głębokie. Później razem wstąpili do drużyny Quidditcha tam zaprzyjaźnili się, ale nie było mowy o byciu razem. Nie to, że Alicja jest brzydka. Bo nie jest. Jest ładna, mądra, ale nie w jego typie. 

Winił się za to, że niczego nie zauważył. Sięgając pamięcią wstecz przypomniał sobie jak wyciągnął rękę żeby ją objąć. Popatrzyła się na niego takim dziwnym wzrokiem. A ona po prostu się bała, że ktoś ją znowu skrzywdzi. Tak jak ją jej ojciec. Fred westchnął. Nie mieściło mu się w głowie jak można skrzywdzić własne dziecko. Przeszedł przez portret Grubej Damy i szedł w kierunku swojego dormitorium, gdy zaczepiła go Desi.

- Hej, Fred. Nie widziałeś może Hermiony? Szła z tyłu byłam pewna, że idzie za nami, ale nie szła - powiedziała Desiree. Fred zastanowił się chwilę wydawało mu się, że w drodze do zamku zawróciła, ale nie zwracał na to jakiejś szczególnej uwagi.

- Chyba poszła na błonia. Wiesz co ty popytaj jeszcze gryfonów; może ktoś ją widział. Ja pójdę na dwór może rzeczywiście siedzi, gdzieś pod drzewem i wini się za wszystko. Jak to Hermiona - odparł Fred i natychmiast zawrócił. Bał się, że może coś jej się stało. Zraniła się, zgubiła różdżkę, a może zaatakował ją jakiś ślizgon? Tysiące czarnych scenariuszy przewinęło mu się przez głowę. Po drodze natknął się na Filcha. Prawie się z nim zderzył, ale w porę zakręcił zostawiając woźnego, który trzymał się za serce. Wybiegł na błonia, ale tam nikogo nie było. Sprawdził też pod dębem, gdzie zawsze siedziała. Widać było ślady, że ktoś tam siedział. A więc tam była. Rudowłosy rozejrzał się wokół. Zauważył jakiś niewyraźny kształt wyłaniający się z Zakazanego Lasu. Zerwał się i podbiegł bliżej. Alicja potykając się biegła w stronę błoni. We krwi, a także w kurtce Hermiony. Fred przeraził się na jej widok. Cała blada, zalana łzami podbiegła w jego stronę.

- Fred! Idź, tam jest Hermiona i mój ojciec. Pomóż jej... - zaszlochała dławiąc się łzami. Jej buzie pokrywały liczne rany i siniaki.

- Dasz radę dojść do szkoły? - zapytał zdenerwowany. Alicja pokiwała głową. - Więc idź jak najszybciej i powiadom o tym kogoś z nauczycieli, a ja idę do Hermiony! - krzyknął i ruszył wgłąb lasu. Biegł jak najszybciej omijając zręcznie wszystkie wystające korzenie. Sam nie wiedział ile tak biegł. Wykończony zaczynał tracić powoli nadzieję, że ją znajdzie aż usłyszał krzyk. Skierował się w stronę skąd się wydobywał. Hermiona klęczała na ziemi, a śmierciożerca ciągnął ją za włosy i szeptał jakieś zaklęcia. Freda ogarnęła złość. Nie myślał wtedy o różdżce. Rzucił się na faceta z pięściami. Hermiona upadła. Zemdlała. Uderzył śmierciożercę kilka razy, ale nie był wystarczająco silny. Co prawda wypadła mu różdżka z rąk, ale szybko ją podniósł i już miał celować w niego zaklęciem kiedy dostrzegł błyski i krzyki. Jego durna córka zdążyła już powiadomić kogoś o tym co się tu dzieje.

- Niech to szlag... Zapłacicie mi za to jeszcze! - krzyknął i cofnął się w tył aż zniknął Fredowi z oczu. Rudowłosy podniósł się z trudem; bolała go noga. Z pewnością złamana. Doczołgał się do Hermiony i okrył ją swoją kurtką tak jak zrobiła to ona Alicji.

- Wszystko już będzie dobrze - szepnął całując ją w policzek choć i tak wiedział, że go nie słyszy.

________________________________________

Przepraszam, że nie dodawałam ostatnio rozdziału. Brak internetu, przygotowania do Dni Europejskich oraz poprawianie ocen. Tyle mam na swoje usprawiedliwienie. Dzisiaj zaspałam do szkoły więc zostałam w domu. Mam już dość. Chcę wakacje! 

Pozdrawiam!