Rozdział 01 - Niespodziewany telefon

[muzyka]

           Hermiona siedziała na parapecie wpatrując się w obraz za oknem. Na małym placu zabaw huśtała się mała dziewczynka z wesołą miną. Szatynka uśmiechnęła się na jej widok. Sama dobrze pamiętała czasy, gdy miała zaledwie sześć lat. Kręciła się na karuzeli, zjeżdżała na zjeżdżalni. Jej największym zmartwieniem było czy zdąży obejrzeć swoją ulubioną bajkę, albo gdzie podział się jej ulubiony miś - Cyril. Nie musiała bać się o jutro. Niestety te czasy minęły i nie wrócą. Bezpowrotnie. Westchnęła z rezygnacją przypominając sobie wszystko co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Voldemort wrócił. Cerdik nie żyje... Przed oczami stanął jej obraz Harrego, gdy wrócił z labiryntu z martwym puchonem. Przełknęła nerwowo ślinę. Już nikt nie był bezpieczny. Nikt. Na parapet wskoczył Krzywołap i usadowił się wygodnie na jej nogach. Hermiona zaśmiała się i przytuliła zwierzaka. Siedziała tak aż poczuła piasek pod powiekami i powoli odpłynęła do krainy Morfeusza. Następnego dnia obudziła się o godzinie ósmej. Otworzyła oczy i zobaczyła, że siedzi na parapecie. Pokręciła głową i wyprostowała się. Noc na siedząco dała jej się mocno we znaki. Zeszła z parapetu i przeszła obok Krzywołapa, który chrapał w najlepsze leżąc na podłodze. Skierowała się do łazienki w celu wykonania porannych czynności. Odkręciła kurek z ciepłą woda i wsypała do środka lawendowy płyn do kąpieli. Następnie zdjęła z siebie ubranie i z gęsia skórką weszła do wanny. Położyła się zapominając o wszystkim co ją otacza, o niebezpieczeństwie jakie czyha na zewnątrz. To dziwne, ale taka kąpiel potrafi czynić cuda. Pół godziny później woda stała się już lodowata więc Hermiona wyszła z wanny po czym wytarła się i obwiązała ręcznik dookoła ciała. Następnie wyjęła suszarkę i zaczęła suszyć swoje sięgające do ramion włosy. Gdy skończyła usłyszała melodyjny głos swojej matki Margarett, która wołała ją na śniadanie. Miona przebrała się w krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawkiem i zeszła na dół. Po kuchni krzątała się jej matka. Brązowe włosy, które po niej odziedziczyła związała w ciasnego koka, który przypomniał Hermionie o profesor McGonagall. Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu. Jej ojciec Joshua Granger siedział już przy stole czytając gazetę i jedząc kanapki. Czarne włosy, na których można już było dostrzec siwe pasma włosów były rozczochrane. Niebieskie oczy przebiegały szybko po tekście. Miał na sobie koszulę w kartę i spodnie z podwyższonym stanem. Hermiona usiadła obok ojca i zaczęła konsumować swoje śniadanie. Jej matka od razu zaczęła trajkotać jak najęta. Miona uśmiechnęła się do niej. Zawsze była wygadana. I chodź wygląd odziedziczyła po matce to resztę zdecydowanie po panu Granger. 

- Wtedy do biura wszedł pan Colins i zapadła głucha cisza. Gdybyś widziała minę Valentine... Och, Josh zostaw tę gazetę i chodź! Spóźnimy się, a ja muszę jeszcze wstąpić do Yvonne. Złotko odwiedziłabyś panią Elizabeth? Dawno cię nie widziała. Mogłabyś jej zrobić przy okazji zakupy. Masz tutaj jeszcze kanapki. No,  to chyba wszystko... Josh! No chodź już! - powiedziała Margarett. Pan Granger zwinął gazetę w rulonik i wyrzucił do śmieci. 

- Same bzdury w tych gazetach wypisują, naprawdę. No dobrze, kochanie. Chodźmy. Cześć Mionko, wrócimy wieczorem - odparł i pocałował Hermionę w czoło. Szatynka uśmiechnęła się. 

- Jedźcie ostrożnie - dodała jeszcze i zamknęła drzwi za rodzicami. Tak więc została sama w domu. Westchnęła przeciągle i umyła naczynia. Dochodziła godzina ósma, ale z braku zajęć postanowiła rzeczywiście odwiedzić panią Elizabeth Price. Mieszkała ona dwa domy dalej. Hermiona wzięła pieniądze z kubeczka, który leżał na szafce i wyszła z domu. Słońce grzało wesoło, gdy szatynka szła chodnikiem Violet Street. Gdy doszła wreszcie do domu z dużą czwórką na drzwiach przeszła przez furtkę i zapukała delikatnie w drzwi. Otworzyła jej starsza kobieta z siwymi włosami i niebieskimi oczami. Na nosie miała duże, czarne okulary, a na sobie fioletową sukienkę w grochy. Uśmiechnęła się na widok Hermiony. 

- Ach, Hermioneczka! - zawołała klaskając w dłonie. - Dzień dobry kochanie! Wejdź, wejdź nie stój tak w progu. Hermiona przywitała się i zapytała czy pani Elizabeth czegoś nie potrzebuje. Pani Price uśmiechnęła się i napisała krótka listę zakupów. Szatynka wzięła ją i obiecała, że wróci za jakieś dwadzieścia minut i spokojnie porozmawiają. Opuściwszy dom Hermiona skierowała się w kierunku sklepu na Berkins Street. Szła spokojnie kiedy ktoś nagle złapał ją od tyłu i krzyknął głośne Bu. Granger podskoczyła przestraszona i spojrzała do tyłu. Za nią stała Pollyanne Anderson jej koleżanka z czasów kiedy chodziła jeszcze do podstawówki. Złapała się za serce i wypuściła powoli powietrze. 

   - Polly, chcesz żebym zawału dostała? - zapytała szatynka ze śmiechem. Blondynka machnęła ręką i przytuliła Hermionę. Miała duże, brązowe oczy, a na sobie sukienkę w kolorowe kwiaty. Razem poszły do sklepu wspominając stare, dobre czasy. 

* * *

Dziewczynka o burzy brązowych loków zleciała ze schodów niczym błyskawica. Naciągnęła na siebie czapkę i wyszła z domu nie zawracając sobie głowy tym, aby poinformować kogoś, że wychodzi. Wokół niej było pełno śniegu. Domki jej sąsiadów przypominały jakby były posypane słodkim lukrem. Zaśmiała się swoim melodyjnym głosem i wbiegła na górkę niedaleko jej mieszkania. Rozchodził się stamtąd piękny widok, który zapierał dech w piersiach. Położyła się na śniegu i przymknęła powieki, a jej brązowe loki rozsypały się wokół jej głowy. Powolnymi ruchami zaczęła robić aniołka na śniegu wyobrażając sobie, że właśnie nim jest. Rozpościerała swoje długie skrzydła i machała nimi wyobrażając sobie, że szybuje nad domami. Wesoły wiatr pieści ją w uszy i włosy. Oczami wyobraźni widzi jak trzyma w koszyczku śnieg, który dała jej Królowa Śniegu. Wysypuje z niego biały, miękki puch i zrzuca w dół śmiejąc się przy tym głośno.
- Miona! - dobiegł ją głos jej przyjaciółki. 
Momentalnie otwiera oczy i widzi przed sobą rozpromienioną twarz Pollyanny. Dziewczynki o króciutkich czarnych włoskach, które ledwo dosięgają jej po za drobne uszy. Jej twarz pokrywała ogromna ilość piegów, które dodawały jej uroku. Oczy o barwie soczystej trawy spoglądały na Hermionę. Ta uśmiecha się i pociąga swoją przyjaciółkę obok siebie. 
- Przepraszam, że zaczęłam bez ciebie, ale nie mogłam się powstrzymać - powiedziała chwilę później. Polly machnęła nieznacząco ręką. Leżały tak, robiąc aniołki ze śniegu i śmiejąc się do rozpuku dobrą godzinę. Kiedy wreszcie wyrwały się z rozsypywania śniegu wstają, a ich buzie są całe czerwone od zimna. 
- Na dzisiaj chyba wystarczy, jak sądzisz? - zapytała Poll z uśmiechem na twarzy. Miona rozejrzała się w okół i pokiwała głową. 
- Tak tyle wystarczy, chyba, że chcemy, aby nas zasypało - zaśmiała się. Złapały się za drobne rączki i schodząc ostrożnie po górce zeszły na dół.

Hermiona Granger siedziała w ławce przeglądając kartki podręcznika. Promienie słońca przedzierały się przez grube, szmaragdowe  zasłony łaskocząc tym dziewczynę w policzek. Pani Brennan chodziła po klasie przepytując dzieci z tabliczki mnożenia. Tak więc z ulgą przyjęli wiadomość, że zadzwoni dzwonek. Hermiona miała lekko nieszczęśliwą minę. Pani Linda nie zapytała jej ani razu. Nagle przed oczami mignęła jej garstka blond włosów. Po chwili Pollyanne siedziała na jej ławce machając wesoło nogami, na których miała już nieco zdarte sandały. Miona pokręciła głową z politowaniem chowając książki do torby. 

   - Udało się nie zapytała mnie, ciebie też zresztą nie! Czy to nie cudowne? - powiedziała uśmiechając się szeroko. 

Jagoda Young usiadła na trawie co chwilę poprawiając swoje czarne włosy. Hermiona raźnym krokiem przeszła obok niej i usiadła na ziemi kilka stóp dalej. Jagoda zerknęła na nią, a usta wykrzywiła w szyderczym uśmiechu. 

- Popatrzcie tylko na Granger! Jest płaska jak deska! - powiedziała teatralnym szeptem do grupki dziewczyn, które ją otaczały. Hermionę zapiekły oczy. Wstała natychmiast, a nogi same poniosły ją w kierunku Jagody. Nie zastanawiając się długo podeszła do niej i wymierzyła jej siarczysty policzek. 

- Wole być płaska i mądra niż cycata i głupia jak but! - warknęła ze złością i odeszła zostawiając osłupiałą dziewczynę. Po chwili na jej smukłej twarzy pojawił się pryszcz. Tak nagle! Hermiona była zdziwiona jak reszta dziewczyn. Jagoda zakryła buzię i z płaczem pobiegła do szkoły. Polly widziała całe to wydarzenie z końca boiska. Podskoczyła do góry z dłonią zaciśniętą w pięść śmiejąc się na całego. Szatynka nadal w wielkim szoku uśmiechnęła się. Rzeczywiście, to było dziwne, ale co z tego? Jagodzie się dostało i to jest najważniejsze. 

Hermiona siedziała w kuchni jedząc w spokoju kanapkę. W szybę zapukała nagle sowa. Dziewczyna spojrzała zaskoczona na okno i zerwała się natychmiast z krzesła. Otworzyła okno, a do środka wleciała duża, brązowa sowa. Do nóżki miała przyczepiony list. Hermiona podeszła wolnym krokiem do sówki i wzięła list. Otworzyła go szybko, a jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

Szatynka szła wolnym krokiem na Black Street, gdzie mieszkała Polly. Chciała jej powiedzieć prawdę, że jest czarownicą i będzie się uczyć w Hogwarcie! Ale nie mogła. Razem z rodzicami ustaliła, że powiedzą iż będzie teraz uczęszczać do szkoły z internatem. Źle się z tym czuła, ale mugole czyli osoby poza magiczne nie mogły się o tym dowiedzieć. 

Polly spojrzała na nią ze łzami w oczach, gdy tylko jej to powiedziała. 

   - Cieszę się, że cię poznałam Hermiono - odparła i przytuliła szatynkę z całej siły. 

Hermiona po udanych zakupach razem z Pollyanne odprowadziła ją pod dom na Black Street. 

- Fajnie, że się spotkałyśmy, Miona. Szkoda tylko, że tak mało czasu miałyśmy dla siebie. Dzisiaj wyjeżdżam do Włoch i wracam dopiero trzeciego września. Ale może spotkamy się w następne wakacje? - zapytała, a Hermiona zgodziła się od razu. Gdy wreszcie się pożegnały szatynka wróciła na Violet Street do pani Elizabeth. Siedziała w pokoju na kanapie słuchając muzyki z lat sześćdziesiątych. Hermiona odstawiła zakupy do kuchni i wróciła do salonu. Usadowiła się wygodnie w fotelu i pogrążyła w rozmowie z panią Price.

* * *

Dzień chylił się ku zachodowi. Hermiona siedziała przy stole malując plac zabaw i dwie dziewczynki huśtające się na huśtawce. Szatynka nie była jakoś wybitnie uzdolniona w malowaniu, ale lubiła to, a dzisiejsze spotkanie z Polly ją do tego natchnęło. Wzięła do ręki ołówek i zaczęła szkicować słońce. Postanowiła zrobić mu uśmiech tak jak to robiła zawsze w dzieciństwie. Na dźwięk dzwoniącego telefonu przestała malować. Wstała i podeszła do małej komody, gdzie leżał czerwony telefon. Hermiona podniosła słuchawkę i przycisnęła ją do ucha.   

- Tak, słucham? - zapytała uprzejmie

- Och, Hermiona? To wspaniale, ojciec Rona przy telefonie - powiedział ktoś z drugiej strony.

- Pan Weasley! Dzień dobry, ale czego pan dzwoni telefonem, a nie wysyła wiadomość w zwykły sposób?

- Sprawa jest ściśle tajna więc w obawie że ktoś może przechwycić list dzwonię do ciebie. Posłuchaj mam pytanie czy zechciałabyś przyjechać na wakacje do kwatery głównej? - zapytał pospiesznie. Hermiona zaskoczona uniosła brwi do góry. O jakiej kwaterze mowa?

- Wakacje, gdzie? 

- To nie czas na wyjaśnienia. Tegoroczne wakacje nie spędziłabyś u nas w Norze tylko w zupełnie innym miejscu. Będą moje dzieci wiec nie obawiaj się niczego.

- No dobrze, ale w jaki sposób mam się tam dostać?

- Ja, Alastor Moody, Lupin i Nimfadora przyjdziemy do ciebie o siedemnastej.

- No dobrze, ale...
- Wszystkiego się dowiesz jak znajdziesz się już w kwaterze. Powiedz mi tylko czy masz na to ochotę i powiadom o tym rodziców. 

- Oczywiście, że mam - odparła radośnie.

- To wspaniale Hermiono. Przyjdziemy po ciebie jutro o czwartej. Do widzenia - powiedział po czym odłożył słuchawkę telefonu.

Hermiona trochę zszokowana ale szczęśliwa że ujrzy Weasleyów i Harry'ego wtargnęła szybko do kuchni i zaczęła mówić rodzicom o zaistniałej sytuacji. Jej matka nie zgodziła się oczywiście, ale pan Josh oznajmił twardo żonie, że ich córka nie jest już małym dzieckiem Nie obyło się bez łez, krzyków i wrzasków, ale pozwolono jej jechać. Oczywiście było jej żal, że musi opuścić rodziców w końcu nie zobaczy ich aż do świąt ale perspektywa spędzenia wakacji z jej ukochanymi przyjaciółmi była silniejsza. Dokończyła rysunek i pobiegła do Polly. Zdążyła w ostatniej chwili. Dała jej rysunek, a następnie wróciła do domu spakować się. Już jutro zobaczy przyjaciół. W końcu. 

* * * 

W kwaterze głównej Zakonu Feniksa panowała ponura atmosfera. Gdziekolwiek się spojrzało widać było tony kurzu, z którymi dzielnie zmagała się Molly wraz z Ginny, Fredem, Georgem, Ronem oraz Syriuszem.

- Mamo, my nigdy tego nie sprzątniemy - powiedziała żałośnie Ginny, której płomieniście rude włosy sterczały we wszystkie strony.

- Jestem głodny, mamo - mruknął Ron ocierając kroplę potu z czoła i wskazując na swój brzuch.

- Tylko nie umieraj bo będzie to dla nas wielka strata - powiedział George i wybuchł śmiechem. Pani Weasley, nieco pulchna kobieta o rudych włosach i brązowych oczach, zmarszczyła brwi.

- Na miłość boska uspokójcie się - powiedziała zdenerwowana. - Wstyd mi tylko przynosicie. Czwórka nastolatków wzniosła do góry oczy w geście dezaprobaty. Syriusz, który do tej pory milczał dzielnie zmagając się z otworzeniem jednej ze starych szaf wziął oddech i uśmiechną się czarująco.  

- Kochana daj spokój, harują tu już od trzech godzin. Dajmy im trochę odpocząć - rzekł. Molly nie była do końca przekonana, ale zanim powiedziała choćby słowo jej dzieci pobiegły na górę. Pokręciła z politowaniem głową po czym poszła do kuchni zrobić im kanapki. W tej samej chwili ktoś zadzwonił dzwonkiem. Syriusz popędził do drzwi przy akompaniamencie wyzwisk portretu swojej matki. Otworzył drzwi i z uśmiechem na twarzy powitał Arthura Weasleya, męża Molly.

- Witaj - mruknął na widok gościa po czym uściskał go przyjaźnie.

- Gdzie dzieciaki? - spytał wesoło rudowłosy mężczyzna, a Black zaprowadził go na górę do ciemnego pokoju, gdzie rzeczywiście siedziały jego dzieci.

- Dziś około osiemnastej przyjdziemy z Hermiona -  powiedział do obecnych po czym zszedł z Syriuszem na dół do kuchni. Ginny pisnęła tak gwałtownie, że Ron spadł z łóżka.

- Wreszcie będę mogła porozmawiać z kimś normalnym! - zawołała wyraźnie akcentując ostatni wyraz. Fred i George zmierzyli ja taksującym wzrokiem po czym wybuchli śmiechem.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że Hermiona jest normalna? -  spytał jeden z bliźniaków nadal dusząc się ze śmiechu. Ginevra zmrużyła niebezpiecznie oczy.

- Na pewno jest normalniejsza od was dwóch razem wziętych -  powiedziała, ale oni nic sobie z tego nie zrobili.  Uśmiechnęli się wesoło w ten własnie sposób, którego ich najmłodsza siostra bała się najbardziej.

-  Ale wy chyba nie chcecie jej nic zrobić? -  spytała tym razem przerażona. Chłopcy wymienili miedzy sobą krótkie spojrzenia po czym oboje zgodnie pokręcili głowami. Rudowłosą to jednak nie przekonało bo zrobiła jeszcze bardziej przerażona minę niż przedtem jednak nic nie powiedziała, gdyż właśnie zawołała ją matka, aby przyszła po kanapki. Ron natomiast spojrzał zaciekawiony na swoich braci.

- O czym wy mówicie?

- O tym, że wkurzanie Hermiony jest równie pasjonujące co wkurzanie Percy'ego - powiedzieli ze śmiechem  po czym z trzaskiem deportowali się z tymczasowego pokoju Ginny.

_______________________________________

No cóż, jestem zadowolona z tego rozdziału. Wyszedł mi długi, nie powiem. Następne rozdziały jednak będą raczej krótsze. Chcę, aby pojawiały się częściej więc mam nadzieję, że nie będzie wam to jakoś specjalnie przeszkadzać.

Życzę miłej lektury.